Al van in het vroege christendom stond de duif symbool voor hoop. In het oude testament stuurt Noah een duif uit die terugkeert met een olijftak waardoor hij wist dat het water van de zondvloed eindelijk plaats begon te maken voor land. De vredesduif zou vooral na de Tweede Wereldoorlog opgang maken als vredessymbool tegen de wapenwedloop tijdens de koude oorlog. De Franse schrijver en dichter Louis Aragon koos de duif uit een serie van lithografieen van Pablo Picasso om te prijken op een affiche voor het eerste Congres van de Wereldvrede.
Wordt er meteen een christelijke tint aan het vredessymbool gegeven, toch hebben de christelijke waarden in de loop van de geschiedenis weinig vrede op aarde gebracht.
Of het nu gaat over de 4 heilige oorlogen in het Oude Griekenland (6de tot 4de eeuw voor onze jaartelling), de kruistochten tegen ketters, moslims of heidenen , de reformatieoorlogen in de 16de en 17de eeuw, de 30-jarige oorlog die als de meest bloedige godsdienstoorlog uit de geschiedenis geboekstaafd staat, katholiek versus protestant in Noord-Ierland, enz… van vredelievendheid was niet veel sprake. En ook de islam moet niet onderdoen in het geweld. Reeds van bij de oprichting van het eerste kalifaat (7de eeuw) tot op heden loopt een bloedrode streep door deze religie.
Peace, Vrede, Pax, Paz, en we zouden ze kunnen aanvullen met Paco, Page, Friður, Mir, Bakea, zamanlafiya, Frieden, ສັນຕິພາບ, शांति, Béke, Pokoi, Taika, Fred, Rauha, Paix, Pace, Baris, 平和, Aştî, Friide, Sülh, Mip, Rahu… zolang deze woorden holle frasen zijn, zal de rol van de duif beperkt blijven tot een met zilveruitjes versierd gastronomisch gerecht.